2 วันก่อน พาท่านผู้อ่านที่รักไปเดินเลาะชมถนนคนเดินเชียงใหม่ คราวนี้จะพานั่งไทม์แมชชีนกลับไปพบกับประสบการณ์เมื่อสองเดือนก่อน ก่อนที่ผมจะมาอยู่เชียงใหม่ ไปเดินเที่ยวเล่นกันที่ถนนคนเดินลำปาง หรือที่เรียกกันอย่างติดปากว่า “กาดกองต้า”
กาดกองต้า เป็นภาษาเหนือหมายถึง “ตลาดตรอกท่าน้ำ” แต่ก่อนที่แห่งนี้ป็นศูนย์กลางการค้าขายทางน้ำที่เคยรุ่งเรืองเฟื่องฟูมากในสมัยรัชกาลที่ 5 ผู้คนที่ทำมาค้าขายอยู่ในตลาดนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวจีน ตลาดแห่งนี้จึงมีชื่อเรียกติดปากชาวเหนือว่า ตลาดจีน หรือ ตลาดเก่า
สารภาพกันก่อนเลยว่าผมมาลำปางแบบไม่มีแผนที่ในตัวเมือง GPS นำทางก็ไม่มี มีแต่แผนที่หยาบๆจากลำปางไปเชียงใหม่เท่านั้น ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยในตัวเมือง ผมเล่นกันแบบขับรถวนหาเอามามีอะไรดู
รู้จักแค่สองสามอย่างในลำปางในโซนตัวเมืองคือ พระธาตุลำปางหลวง รถม้าลำปาง และถนนคนเดินเท่านั้น
หลังจากช่วงเย็นๆไปสักการะพระธาตุลำปางหลวงมาอย่าหวุดหวิดจวนจะปิดก่อน หัวค่ำผมตรงดิ่งเข้าในเมืองลำปางของวันอาทิตย์ อย่างที่บอกล่ะครับแผนที่ในตัวเมืองลำปางไม่มี ผมใช้วิธีขับรถตามชาวบ้านเข้าไปเอา เลือกดูจากคันที่มีหนุ่มสาว ผมขับตามไปเรื่อยๆ และแล้วก็เจอถนนคนเดินจริง
บรรยากาศถนนคนเดินลำปางแว่บแรก ผมได้กลิ่นความเป็นล้านนามาแตะจมูกเลย สังเกตได้จากเพลงที่เปิดในถนนคนเดิน เป็นเพลงสไตล์พื้นเมืองทางเหนือ มีเสียงซอเสียงขิมเป็นตัวเอกของโน้ตเพลงเดินท่วงทำนอง
สินค้าที่นำมาจำหน่ายก็หลากหลาย ทั้งของพื้นเมือง เสื้อผ้าแฟชั่น ของแฮนด์เมค และของกินเยอะมาก เลือกไม่ถูกเลยว่าจะกินอะไร
จากนั้นผู้คนก็เริ่มทยอยกันมาเดินดูของกันแบบเรื่อยๆเรียงๆ และมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ดูไม่วุ่นวาย อบอุ่น พอดีตัว
ดูๆไปถนนคนเดินลำปางมันมีกลิ่นอายผสมกันระหว่างเชียงคานกับอัมพวา และทีสำคัญน่าเดินกว่าเชียงคานและอัมพวาด้วยซ้ำ
จุดที่ผมชอบอยู่ที่ความพอดีของตลาดกับคนมาเดิน คือไม่มากเกินไป พอไม่มากเกินไป เวลาจะดูของ หรือซื้ออะไรมันก็ไม่ต้องรีบร้อนวุ่นวาย แย่งกันซื้อ แย่งกันกิน รวมทั้งบรรยากาศดูอบอุ่นดีด้วยครับ
มื้อเย็นของผมที่นี้ฝากท้องไว้กับร้านข้าวราดแกงสไตล์เมืองเหนือรสชาติอร่อย จำชื่อร้านไม่ได้ จำได้แต่ว่าคนเยอะมาก กับข้าวที่ผมสั่งเป็นพะแนงหมู กับแกงข่าไก่ ตักใส่ถ้วยเล็กๆอย่างล่ะใบ มาวางกับข้าวเปล่า
พออิ่มจากของคาว ก็ต้องของหวาน และก็ได้บัวลอยไข่หวานกินตบท้าย
เดินทอดน่องดูของไปเรื่อย เลยแวะมาดูหอศิลป์ลำปางในตัวถนนคนเดิน ลักษณะหอศิลป์เป็นบ้านทรงไทยล้านนาประยุกต์หลังงาม ที่แฝงไปด้วยศิลปะลวดลายต่างๆในตัวบ้าน ข้างในก็มีการจัดแสดงศิลปะทุกแขนงให้ผู้ที่สนใจได้มาชมและเรียนรู้
พอแวะเข้าไปชมเสร็จ อาการหนังท้องตึง หนังตาหย่อนยังไม่หาย ผมเลยเดินเล่นไปจนถึงสะพานรัษฎาภิเศก สัญลักษณ์ของเมืองลำปางที่สร้างกันมาตั้งแต่ปี 2437 ก่อนจะสร้างใหม่เป็นแบบคอนกรีตในปี 2460
พอถึงสะพานเลยถือโอกาสนั่งชมวิว นั่งไปนั่งมาก็เผลอหลับซะงั้น รู้ตัวว่างีบไป 10 นาที เลยรีบลุกออกมาเดินตรงถนนคนเดินอีกครั้ง
ถนนคนเดินลำปาง ท่ามกลางความเหงา และช่องว่างอันอ้างว้างระหว่างนิ้วมือ ก็จบลงอย่างเอวัง…ด้วยประการฉะนี้
