ถ้าเมียรู้เข้า……
ผมรับโทรศัพท์ เมื่อวานนี้ตอน สามทุ่ม น้องเล็ก โทรมาหา บ่นน้อยใจว่า ผมกลับจากปายแล้ว ไม่โทรหาเลย ผมขอโทษและบอก หลังกลับมางานยุ่งมากเพราะกลางวันผมไปรับทำเสาโทรศัพท์ ขยาย 3 G ทั่วภาคเหนือ กับเพื่อนรุ่นพี่ เธอบอก ไม่คิดถึงเธอเหรอ ผมบอกก็คิดถึง เธอบอกงั้นรออยู่นั่นนะจะไปหา ผมบอกมาเลย ถ้าแน่จริงๆ
ผมเกือบลืมไปเสียสนิทเพราะมัวตกแต่งอ๊อฟฟิตใหม่ เธอโทรมาตอนเกือบ 5 ทุ่ม บอกมารับด่วน อยู่แอร์พอตแล้ว ผมย้ำอีกทีว่า” ล้อเล่นหรือเปล่า ดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ” เธอบอกอยู่เชียงใหม่จ๊ะมาจริง ๆสุดท้ายไฟต์สุดท้ายแล้ว ด้วยจะรอด้านหน้าขาออกภายในประเทศ
ผมรับสายด้วยอาการตกตะลึง เธอมาจริงๆหรือเนี่ย ผมรีบบึ่งรถไปรับแทบไม่ทัน เธอมาจริง ๆครับ ไม่เอาอะไรมาเลย มาชุดเดียว มีแค่กระเป๋าถือ กับมือถือ ผมต่อว่าเธอทำไมทำอย่างนี้ แม่จะว่าอย่างไร ทำไมทำตัวอย่างนี้ เธอบอกพี่ออกรถก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง ผมขับรถด้วยใจไม่ปกติ เธอบอกทะเลาะกับแฟนมา บอกแม่ว่าไปบ้านที่ระยอง ให้ป้าดา บอกแม่ว่าอยู่ระยอง แต่บินมาเชียงใหม่ เธอบอก เดี่ยวพรุ่งนี้ก้อกลับแล้ว
“ถ้าไม่อยากให้มาหา ก้อจะกลับแล้ว กลับไฟล์เช้าสุดเลย ” ผมบอกไม่ใช่อย่างนั้น ผมเป็นห่วงกลัว ทางบ้านเล็กจะเป็นห่วงไม่มีเจตนา ที่จะต่อว่าตำหนิอะไรเลย ” เธอบอก “คนกำลังกลุ้มใจนะ “ผมบอก พี่ขอโทษ เอามือซ้ายละจากพวงมาลัยไปกุมมือเธอไว้ เธอร้องไห้ ” ก้อเล็กคิดอะไรไม่ออกเนี่ย คิดถึงพี่คนเดียวเลยมาเนี่ย ” ผมมึนงงจะเอาไงดี ผมขับรถรอบคูเมือง เอางี้ก่อน พี่หาโรงแรมให้พักก่อนไหม อาบน้ำก่อนเดี่ยวพี่พาไปทานข้าว ทานอะไรมาหรือยัง เธอส่ายหน้า
“ทานอะไรไม่ลง” ผมขับรถรอบคูเมืองด้่่านใน เมือง หาโรงแรมที่พัก ได้โรงแรมเชียงใหม่แกรนวิวล์ ใกล้คอนโด ผมส่งเธอขึ้นห้องเอางัยดีนะในใจคิด “เอาอย่างนี้ เดี่ยวเล็ก อาบน้ำเสร็จ พี่พาไปกาดหลวง เลือกเสื้อผ้า สักชุดไว้เปลี่ยนก็แล้วกัน พี่ขอไปอาบน้ำที่คอนโดก่อนเดี่ยวมารับ ” เธอพยักหน้าผมขับรถกลับที่พักด้วยใจครุ่นคิด ระหว่างทางเมียโทรเข้ามือถือ
ผมรับสายคุยปกติ เธอบอกเป็นอะไรทำไมเงียบไป ผมอึกอัก บอก เปล่าเหนื่อยจากงาน นะ เธอบอกอย่าทำให้มากนัก หาหนี้ใส่ตัวไม่รู้จักจบสักที ผมรับคำฮือๆ เธอบอก อย่ากินเหล้าเยอะนะวันนี้ ผมรับปากตามเคย เธอย้ำอีก ผมอาบน้ำด้วยใจไม่ปกติ เหมือนกำลังทำอะไรผิดสักอย่างคิดไปต่าง ๆนานา กลัวเมียจะรู้ กลัว ใครจะมาเจอแล้วโทรบอก โอ๊ย สารพัด ผมรีบไปรับเล็กที่โรงแรมพอขึ้นไปเคาะห้องเธอเปิดประตูน้ำตาไหล
แล้วเธอก็บอก พึ่งบอกเลิกเขาไปเมื่อกี้ บอกอย่ายุ่งกับเล็กอีก เล็กเบื่อ ๆๆๆ
ผมทรุดลงนั่งบนเตียงข้างเธอ เอาทิชชู่โรงแรมซับน้ำตาให้ เธอซบตรงอกผม แล้วเริ่มต้นร้องไห้อีก น้ำตาน้ำมูกเปื้อนเสื้อด้านซ้าย ผมกอดเธอ ไว้ ไม่รู้จะปลอบอย่างไร พูดไม่ออก ก็คนมันมีปัญหาก็ต้องให้ร้องไห้ระบาย จะทำอย่างไรได้ในชั่วโมงนี้ ผมบอก ” ทิชชู่หมดแล้ว เดี่ยวพี่ไปเอาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำมาเช็ดให้ ” ผมพูดปกติแต่เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ชี้หน้าผม บอก
” ยังจะมาแกล้งเค้าอีก ผมยิ้มให้บอก น้ำมูกเต็มเสื้อเลยเนี่ย ต้องซื้อเสื้อให้พี่ใหม่ หนึ่งตัว” เธอถึง ยิ้มออกมาได้ ผมบอกไปทานข้าวก่อนไหม แล้วค่อย ๆคิด เธอพยักหน้าเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดน้ำตา
ผมพาเธอออกไปข้างนอก ผมพาเธอไปทานร้านข้าวต้ม ใกล้กาดหลวง เธอทานไปนิดเดียว แล้วบอกคิดถึงแม่จัง
ผมบอกพรุ่งนี้ จะไปจองไฟล์ให้แต่เช้า เธอบอกไม่เอาจะอยู่เชียงใหม่ สักสองสามวัน ผมถึงกับสะอึกผมไม่ได้รังเกียจอะไรเธอเลย เธอน่ารัก น่าสงสาร ตอนนี้ยิ่งน่ารักและน่าสงสาร เธอไว้ใจผม ถึงมาหาถึงที่นี่ ผมกลัวใจตัวเองต่างหาก กลัวที่จะพาตัวเองเดินไปสู่ปัญหา ที่คาดว่า ยังงัยต้องมีแน่นอน ผมถอนใจ แล้วจ้องหน้าเธอจะทำอย่างไรดีน่า ..ที่ร้ายที่สุดคนเมืองนี่คนรู้จักผมเต็มไปหมด ถ้าเมียรู้เข้า….เออซินะ ..ถ้าเมียรู้เข้า
