เป็นคุณจะทำอย่างไร…..
ผมเดินตามเธอเลือกซื้อเสื้อผ้า อย่างกับจะอยู่สักเดือน เธอชี้ ๆแล้วถามราคา จ่ายเงินแล้วส่งให้ผม คนเยอะเต็มไปหมดมีสาวๆ มาเลือกซื้อเสื้อผ้าเต็มกาดหลวง ผมลืมมองเวลา เธอได้เสื้อผ้ามา เจ็ดชุด แบบไม่ต่อราคาสักตัว ผมก็แค่ยิ้มให้เธออยากทำอะไรก็ปล่อยเธอตามสบาย นาทีนี้ ผมควรให้เธอได้ทำตามใจเธอเต็มที่ เดินจนเหนื่อยผมซื้อน้ำมะพร้าวเผาไปสองลูก ส่งให้เล็กและตัวเอง ดื่มอย่างกระหาย ผมร้อน แต่ พลังเลือกเสื้อผ้าของผู้หญิงยิ่งใหญ่จริง ๆเธอๆทุกคนไม่มีเหนื่อยไม่มีหมดแรง เกือบตีหนึ่งแล้วนะผมชวนเธอกลับ ผมอยากแวะเข้าร้านสักหน่อย เธอบอกขอตามมาด้วย ผมจำเป็นต้อง พาเล็กมา ที่ร้าน ด้วย ลูกค้าเยอะจนแทบไม่มีที่จอดรถ
ผมพาเธอเข้าไปในร้าน พนักงานสาว ๆยิ้มและซุบซิบกันใหญ่ แต่ไม่มีใครกล้าทัก อาจเป็นเพราะเกรงใจ และ ร้อยวันพันปี ผม ไม่เคยพาสาว ๆเข้าร้านสักที วันนี้ เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ สำหรับพนักงาน ผมสังเกตุเมื่อผมนั่งที่เคาเตอร์หน้าบาร์ สาว ๆที่ว่างจะเลียบๆเคียงเดินทำเป็นมาขอหลอดดูดมั้งน้ำแข็งมั้ง บางคนใจกล้าหน่อย ก็มาหลิ่วตาล้อเลียน ทำนอง กิ๊กเหรอทำนองนั้น ผมสั่งคอคเทลให้ เล็กดื่ม เล็กบอก วันนี้ อยากจะเมา ขอหนัก ๆ หน่อย เธอกินลองไอซแลนด์ ไปแก้วที่สามแล้ว ผมพึ่งทานเหล้าไปหนึ่งสองแก้วเอง
เกือบตีสามแล้ว เล็กเริ่มเมาและมีน้ำตาไหลเวลาเขาเปิดเพลงแนวอกหัก บาร์สาวๆเริ่ม มองด้วยความสงสัย ผมบอกฝากร้านด้วยนะเลย ชวนเธอกลับ เธอให้ทิปบาร์ไปห้าร้อย ขับรถออกมาได้ครึ่งทาง เล็ก บอก” พี่อย่าเพึ่งส่งเข้านอนได้ไหม อยากนั่งรถไปเรื่อย ๆผมตามใจเธอ ขับรถออกเส้นแม่ริม ผ่านสะพานวงแหวนรอบสอง ไปช้า ๆ เล็ก ร้องไห้บอกเล็กทำตัวเหลวไหลมากเลย พี่ เล็กไม่ดีใช่ไหม เล็กผิดใช่ไหม ที่บอกเลิกเขา ผมบอกอย่าเพิ่งโทษตัวเอง ลองคิดดูดี ลึก ๆแล้วเล็กยังรักเขาหรือเปล่า ถ้ารัก ก็ควรให้อภัย ให้โอกาสเขาบ้าง อย่าตัดสินใจอะไรเร็ว เกินไป แต่ถ้าหมดรักแล้ว ไปกันไม่ได้แล้ว ก็เริ่มต้นใหม่ รักตัวเองก่อน รักอนาคตก่อน จะเรียนจบแล้วนี่ ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะเลย ลองคิดดูดีๆนะ “เธอเอามือปาดน้ำตา
“แล้วพี่ละ รักเล็กบ้างหรือเปล่า ” ผมอึ้งไปชั่วขณะ พยายามปรับสภาพอารมณ์ เธอคงถามไปอย่างนั้นเองผมคิด
“เล็กกำลังคิดว่า เล็กคงจะรักพี่แน่ๆ เลย เล็กเลยมาหาพี่ถึงที่นี่ จริง ๆนะ “
” ไม่ใช่หรอกมั้ง เล็ก ๆกำลังสับสนมากกว่า .. รักต้องใช้เวลา เล็กอาจกำลังงงๆกับชีวิตช่วงนี้อยู่มั้ง ” ผมบอกเธอเรียบเฉย
ผมจอดรถบนสะพาน เปิดท้ายฝาท้ายรถขึ้นนั่ง เธอนั้งข้าง ๆอากาศตอนนี้หนาวเย็นและขึ้นจับใจ ๆเชียงใหม่กำลังหนาวมาสองสามวันแล้ว เธอนั่งพิงซบไหล่ผม บอก ไม่เห็นมีดาวเลยนะที่นี่ ไม่เหมือนปาย ผมบอก ไฟในเมืองมันเยอะ ดาวไม่กล้าออกมาหรอก
เธอยิ้มเศร้า ๆบอก ไม่อยากกลับบ้านเลย แต่คิดถึงแม่ ” เธอขอนอนหมุนตัก ผมยินดีอากาศและความหนาวเย็นเธอเอาแขนผมไปกอดแล้วหลับตาผมคิดไปเรื่อยเปื่อยนาน ๆรถจะสวนมาสักคัน ผมลูบผมเธอแผ่วเบา จะทำอย่างไรดีจะทำอย่างไรดี ไม่ใช่เธอคนเดียวที่สับสนตอนนี้ ผมก็สับสนไม่แพ้กัน……………
