ผมมาส่งเล็กที่โรงแรมเกือบตีสี่ครึ่ง เธอนอนพิงซบไหล่ผม มาตลอดทาง ผมไปส่งถึงหน้าห้อง เล็กบอกขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ในวันนี้ พรุ่งนี้จะเป็นคนใหม่แล้ว ผมบอกตื่นสาย ๆก็ได้ค่อยโทรหา พี่อีกที อย่าร้องไห้คนเดียวนะ เธอจับมือผมไว้ เรามองตากัน ผมเอานิ้ว ปัดผมที่บังตาเธอออก มองหน้าเธอแต่เหมือนมีแรงดึงดูด อะไรสักอย่างผลักหน้าผมขยับเข้าไปใกล้ เกือบเผลอจูบเธออยู่แล้ว แต่เปลี่ยนเป็นกอดเธอแทน กลิ่นผมเธอหอมแนบชิดเต็มจมูกของผม รีบบอก “พี่กลับก่อนนะ ” เธอพยักหน้าหน้าเธอแดง ผมหายใจแรงๆและโบกมือให้ แล้วรีบหันหลังเดินกลับ ลงลิฟต์โรงแรม สะบัดคอไปมา ขับรถกลับแมนชั่น ทันที ความคิดพลุ่งพล่านในใจเล่นเอานอนไม่หลับจนเกือบหกโมงถึงหลับลง
ตื่นมาเกือบเที่ยงครึ่ง โทรหาเล็ก เธอบอกอยู่แอร์พอตแล้ว เครื่องออกบ่ายโมงสี่สิบห้า ผมบอกทำไมจะกลับไม่โทรบอกจะได้ไปส่ง เธอบอกขอบคุณพี่มาก พี่ไม่ต้องมาส่งหรอก เล็กให้รถตู้โรงแรมมาส่ง ไม่อยากรบกวนพี่อีกแล้ว ผมวางสาย รีบอาบน้ำทันที ผมขับรถไปสนามบิน ผ่านกองบิน 41 ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีผมจอดรถ แล้ววิ่งเข้าแอร์พอตไป ผมโทรหา เธอบอก อยู่ด้านในแล้ว เหลืออีก ไม่ถึงห้านาที เขาเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่องแล้ว ผมบอกออกมาคุยกันนิดได้ไหม ผมกระหืดกระหอบ เธอบอกกำลังเดินมาอยู่คะ รอแป๊บเดียว
เธอขออนุญาต รปภ.บอกลืมของ เธอออกมาด้านนอก ผมมองหน้าเล็กเต็มตา เธอมองหน้าผม แล้วโผเข้ากอดผม บอกอย่าดีกับเล็กอย่างนี้อีกเลย เล็กไม่เข้าใจตัวเองเลย เล็กขอโทษ ที่รีบกลับจนไม่บอก
“เล็กขอกลับไปก่อนละกัน กลัวแม่เป็นห่วง อีกอย่างเล็กอยากลองใจเขาดูบ้าง “ผมลูบศรีษะเธอบอก” พี่ไม่ได้ว่าอะไร แค่เป็นห่วง ถ้ารู้สึกดีขึ้น ก็กลับบ้านเถอะ เชียงใหม่มาเมื่อไหร่ก็ได้ ยังงัย พี่ก็เหมือนเดิม ยังอยู่ ที่เดิม โทรมาคุยได้เสมอ” เธอมองหน้าผมน้ำตารื่นๆ” พี่ไม่ได้คิดมากใช่ไหม” เธอจับมือผมแล้วมองตาผม
ผมพยักหน้า ยิ้มแล้วบอกเธอว่า “ก็เป็นพี่เล็กเหมือนเดิมไง ไม่เปลี่ยนง่าย ๆหรอก ไปเถอะ สบายใจได้ ไม่ต้องห่วงพี่ ห่วงตัวเองเยอะๆ แล้วพี่จะโทรหา” เธอถอยหลังกลับเข้าไปภายใน หันมายิ้มโบกมือให้ ผมยิ้มตอบ โบกมือให้ แล้วหันหลังเดินกลับ ช้า ๆเกือบไปแล้วซินะ เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้วความหวั่นไหว มีมาทดสอบใจเราเสมอ…เกือบไปแล้วจริง ๆ
