ความเดิมตอนที่แล้ว:
พี่…เราจะได้เจอกันอีกไหม
ผมส่งน้องเล็ก เข้ารีสอรท์ แล้ว ขอตัวกลับ เธอยิ้มให้และบอก มาคำหนึ่งว่า ” ให้รอหน่อยจะโทรมาบอก” ผมฆ่าเวลา รออู๋และชัย กลับมาด้วยการเล่นเกมส์ รออยู่เกือบชั่วโมง ก็ไม่กลับ อากาศ เริ่มดีขึ้น เปิดหน้าต่างด้านข้าง ข้าวเขียวขจีเต็มท้องนาพี่เนตรบอกฝรั่งชอบท้องนา บอก อย่าทำอะไรกับนานะ รักษาไว้ แกบอกจ้างคนปลูกข้าวให้ฝรั่งดู จริงๆแล้ว ไม่ได้ผลผลิตกินเลยซื้อข้าวเขากิน ผมโทรถามน้อง อู๋ บอกขอโทษ ครับพี่น้องมิ้นชวนไปอาบน้ำพุร้อน เมืองปาย จะให้มารับก่อนไหม ผมบอกไม่เป็นไร ขี้เกียจรอ ผมยืม รถมอเตอร์ไซค์ พี่เนตร ขอไปไหว้พระ ออกทาง วัดน้ำฮู ไปคนเดียว เพราะตั้งใจมาอยู่แล้ว ความจริงอยากไปดูปางมะผ้า แต่ เปลี่ยนแผน คืนนี้ ผมว่าจะกลับแล้ว ไปว่ายพระเสียหน่อยถ้าจะดี ห้านาที ผม ก็มาถึงวัด เดินดู รูปปั้นพระสุพรรณกัลยาไปไหว้ พระ ไป ก้มลงกราบอธิษฐาน ขอให้ชีวิต มีแต่คำว่ามี คำว่าไม่มี อย่าได้รู้จัก พอผมหันหลังลุกจะกลับ เชื่อไหม น้องเล็กอยู่ด้านหลังกับปิ่นและเกดแล้วมายังงัยไม่รู้ผมยิ้มให้ปิ่นยกมือไหว้ และทักทายกันเบา ๆ “ไหนเล็กบอก พี่ไปถ้ำลอดปางมะผ้าไม่ใช่หรือคะ” ผม บอก “ ใช่ แต่โดนปล้นรถไปแล้ว เลยเปลี่ยนแผนมาไหว้พระแทน “ปิ่นแอบหัวเราะ และบอกว่า” มิ้นโทรมาบอกแล้ว” ผมบอกไหว้พระก่อนเดี่ยวคุยกันต่อนะครับ ผมเลี่ยงออกมานั่งข้างสระบัว ด้านหน้าให้อาหารปลา เล็ก เดินมาหายื่นน้ำให้ ผมยิ้มให้ขอบคุณ เธอบอก ขอโทษ ที่ไม่ได้โทรมาบอก ผมบอกไม่เป็นไรหรอก มาไหว้พระก็ดีแล้วจะได้สบายใจขึ้น เธอถาม พี่มีอะไรทุกข์ ใจอีกหรือ เห็นอารมณ์ดีออก
ผมตอบเธอไปว่ามีทุกคนนั่นแหละ มีปัญหากันทั้งนั้นแหละ แล้วแต่เราจะเลือกอยู่ฝั่งไหนของปัญหาเธอบอกคมจังเลยนะ คิดได้ไงเนี่ย ผมบอกเปล่า “พูดสร้างภาพ ให้ดูดีเฉย ๆ” แล้วก็หัวเราะ เธอก็หัวเราะ ผมบอกจะไปถ่ายรูปไร่กระเทียมอยากไปด้วยไหม เล็กบอกอยากไป แต่ขอไปบอกปิ่นก่อน เธอหายไปพักเดียว ก็กลับมาขึ้นช้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ผม ปิ่นเดินออกมากับเกด บอกจะไป บ้านจีนยูนนาน ให้ไปส่งน้องเล็กที่นั่น ผมถามไปเที่ยวไร่ด้วยกันไหม เธอบอกขอบาย อยากไปเลือกของฝากซื้อชา อยากไปโล่ชิงช้า ผมบิดเครื่องเร่ง ขึ้นไปบ้านป่าเหนือ ชมวิวปายอย่างเต็มที่ ที่หยุนไหล สถานที่เที่ยวใหม่ๆ วิวปายพาโรรามา น้องเล็ก ห่อไหล่บอกหนาว อากาศตอนใกล้ค่ำเริ่มเย็นลง ผมขับลงมาที่ไร่กระเทียม ที่นี่ขึ้นชื่อ บางคนเรียกหอมขาว จอดรถพิงไว้ ข้างคันนากระเทียม แล้วพากันเดิน ไม่รู้ว่าผมไปจับมือเธอเอาตอนไหนจูงมือกันไปอย่างกับเด็ก เธอเล่าให้ฟัง ว่าที่บ้านเปิดร้าน ขายจิวเวอรี่ ที่เกษรพล่าซ่า แม่เป็นนักธุรกิจตัวยง พ่อเป็นรองประธานหอการค้าอะไรสักอย่าง จำไม่ได้ ผมบอก” พ่อผมเป็นชาวไร่ ปลูกยางพารา แม่เป็นชาวนา กินปลาร้าเป็นอาชีพ “พูดจบเธอก็หัวเราะ ” พี่นี่ตลก… ตลอดเลยนะ” ไร่กระเทียม กับสาวสวย อากาศเย็น ปายเป็นเหมือนสวรรค์บนดิน ท้องฟ้าและแสงตากผ้าอ้อมที่ปาย ยิ่งดูสวยกว่าที่ไหนๆ
” เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ” . เธอถามผม ” เจอซิ ทำไมจะไม่ได้เจอ” ผมพูดมองหน้าเธอนิ่งนาน
” เล็กแวะเชียงใหม่ก่อนไหม จะซื้อของฝาก ไว้ให้ “ เธอบอก ยังไม่รู้เลยถามเพื่อนๆ ก่อน อาจต้องกลับพรุ่งนี้แล้ว ผมนั่งบนคันนา กระเทียม เธอนั่งตาม “ ไม่เคยเจอ อากาศดี ๆแบบนี้เลย ไปเมืองนอกยังสู้ปายไม่ได้ “ เธอพูดเหมือนรำพึง ผมพยักหน้า …
หันไปมองเธอเต็มตา ตาเรามองกัน ใจผมเต้นแรง สะกดใจกลัวเผลอจูบเธอเข้าให้ ทั้งที่ลึกๆพูดแบบไม่อายว่าบรรยากาศมันพาไป จริงๆ แต่สู้สะกดใจขืนตัวเองไว้ ผมกุมมือเธอไว้
” พี่เราจะได้เจอกันอีก ไหม…” เธอถามอีกผมตื่นจากผวังค์ อยากจะทอดเวลา ที่ปายอีกสักนิด จะให้โอกาสสักหน่อยไหม..
