เที่ยวสวนสัตว์เชียงใหม่ ให้หัวใจกลับไปเป็นเด็ก

ผมเป็นคนชอบเที่ยวสวนสัตว์ครับ มันเป็นความทรงจำครั้งเยาว์วัย รู้สึกประทับใจและตื่นเต้นทุกครั้งเวลาพ่อจะพาไปเที่ยว

จนกระทั่งโตเป็นหนุ่มป่านนี้ เวลาที่ผมมีโอกาสไปเที่ยวสวนสัตว์ ผมรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นไอ้หนูน้อยในวันวาน เหมือนพระเจ้าสร้างสวนสัตว์มาเป็นของคู่กันกับเด็กๆ ที่ไม่ต่างอะไรกันกับสวนสนุกหรือสนามเด็กเล่น

ฉะนั้นเวลาเที่ยวสวนสัตว์แล้วเจอพ่อแม่จูงมือลูกเที่ยวดูสัตว์นู้นนี้นั้น ผมจะเผลออมยิ้มไปด้วยทุกครั้งอย่างมีความสุข และผมก็เชื่อว่าหลายคนก็คงรู้สึกแบบนั้น คงไม่ใช่ผมคนเดียวล่ะมั้งที่อมยิ้มอยู่คนเดียว

ในเมื่อความเป็นเด็กไม่เคยลบเลือนหายไปจากตัวผม ผมจึงจำเป็นต้องตอบสนองความต้องการมันด้วยการจัดหนัก พักผ่อนกายา พามันไปเที่ยวสวนสัตว์เชียงใหม่กัน

จับมอ’ไซค์ บิดได้ก็ตรงดิ่งกันไปทันที ควักเงินจ่ายค่าบัตรเข้าชม 70 บาท ส่วนเด็กน้อย 20 บาทก็พอ (สูงไม่เกิน 135 ซม.) สำหรับสาวกแพนด้าหากจะเข้าชมก็จะเก็บเพิ่ม 50 บาท เด็ก 20 บาท และอยากเต็มอิ่มกันสุดๆดูอควาเรียมด้วย ราคาเขยิบมาเก็บเพิ่มกัน 290 สำหรับผู้ใหญ่ เด็ก 190 บาท

สาวเท้าเข้ามาก็เดินไล่ตระเวนดูกันไปเป็นโซนๆไปตามแผนที่ ตรงไหนน่าสนใจก็แวะเดินดูไปกัน

โซนในสวนสัตว์มีบริการหลายอย่างให้บริการ

ไม่ว่าจะเป็นการแสดงสัตว์ในแต่ล่ะโซน อย่างการแสดงแมวน้ำทีมีเป็นรอบๆกันไป บริการนั่งรถชมสัตว์ และนั่งรถรางชมสัตว์ สำหรับคนขี้เกียจเดินรักความสบาย แต่ถ้าจะให้ดีผมแนะนำให้เดินชมจะสนุกกว่า เพราะมันได้สัมผัสบรรยากาศที่ใกล้ชิดกว่า แถมเดินเที่ยวเหนื่อย จะแวะกินไอติม น้ำเย็นๆ ก็ยังได้

สไตล์ผมมันเป็นพวกชอบสัตว์ดุๆ สัตว์เลื้อยคลาน สัตว์แปลก ประเภทนานทีปีหนในชีวิตจะเจอกันทีนึง จระเข้เอย งูเอย หมี เสือ สิงโต ก็ว่ากันไป แต่น่าเสียดายที่ตอนผมไปสวนสัตว์กำลังปรับปรุงบางส่วนของสัตว์เลื้อยคลาน โอกาสเจอพวกน้องๆสัตว์เลื้อยคลานก็เลยพลอยหายไปด้วย ส่วนที่ไม่ปรุบปรุงก็มีให้ดูกันน้อย

และจะเวิร์คมากหากมีสัตว์จำพวกแมลงให้ดู แม้ที่อื่นจะมีแต่ส่วนใหญ่มันเป็นประเภทเอาไปสตาฟแล้ว ผมอยากชมแบบเป็นๆ ผมว่าแมลงมันเป็นสัตว์ที่น่าศึกษาและมีความหลากหลาย แต่ก็ได้แค่คิดล่ะครับ เพราะการจะเอาแมลงมาเลี้ยงจัดแสดงเป็นสวนสัตว์มันดูแลยาก แถมแมลงทั้งหลายก็อายุสั้นกันไวทั้งนั้น

ข้อแนะนำสำคัญอย่างนึงในการเที่ยวสวนสัตว์ให้ได้ความรู้คือ การอ่านป้ายชื่อและลักษณะสัตว์แต่ล่ะประเภทที่เราดู เวลาถ่ายรูปไปจะได้รู้ว่าเจ้านี้มันชื่ออะไร อาศัยกันอยู่แถวไหน นิสัยเป็นไงบ้าง เพื่อการมาเที่ยวจะมีอะไรติดตัวกลับไปไม่เสียเปล่าทิ้งไปเฉยๆ

เที่ยวไป สนุกไป ได้ความรู้ไป แบบนี้ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นนักท่องเที่ยวตัวจริง เสียงจริง โดยไม่ต้องกินกระทิงแดงครับ