วันนี้จะเขียนเรื่องเที่ยวที่ไม่เกี่ยวกับเชียงใหม่ดูบ้าง เริ่มต้นจากได้รับการเชิญชวนจาก ททท. สำนักงานเชียงใหม่ เชิญสื่อเข้าร่วมทริปแหล่งท่องเที่ยวภาคกลาง ผมและคุณภรรยาก็มีโอกาสได้่ไปกับเขาในฐานะสื่อ
ทริปนี้สี่วัน สามคืน เที่ยวอัมพวา
นั่งรถทัวร์ตลอดทางจากเชียงใหม่สู่ภาคกลาง ปวดตูดครับเพราะนั่งรถนานมาก ขนาดว่ารถดีๆนะครับยังเมื่อย ถ้าเจอรถหวานเย็นนี่ไม่ต้องคิดเลย บนรถมีน้ำเย็นๆให้จิบตลอดทางครับ แต่ห้องน้ำบนรถมันเสียนี่สิครับ เขาห้ามเข้า โอยตายเลย ปวดเยี่ยวจะทำยังไงล่ะทีนี้ ให้จอดบ่อยๆก็เกรงใจคนอื่น เดี๋ยวไม่ถึงสักที ก็เลยดื่มเป็นพิธีแค่พอให้หายเบื่อ
แวะกินข้าวกันที่นครสวรรค์ จำชื่อร้านไม่ได้ (ไกด์สาวมาช่วยเฉลยให้ ชื่อว่าร้าน โกยี)อยู่ตรงสวนที่คนชอบมาถ่ายรูปกัน อาหารอร่อยดีแต่ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่กินได้ไม่มาก ถ่ายรูปกันนิดหน่อย ใครเป็นใครดูเอาครับ
เสร็จแล้วนั่งรถต่อ สองข้างทางมีน้ำท่วมขังตลอดเส้นทาง น้ำเยอะจริงๆ ปีนี้สาหัสมากๆ นั่งเพลินไปเรื่อยๆจนรถเข้าเขตกรุงเทพที่คุ้นเคยกันดี ขึ้นทางด่วนแจ้งวัฒนะ เพื่อจะข้ามไปอัมพวา ระหว่างนี้ฟ้ามืดครึ้ม เมฆดำมาก ฝนทำท่าว่าจะตก แล้วมันก็ตกลงมาจริงๆ แต่ไม่หนักมาก รถเราไปต่อได้เรื่อยๆ
มองดูข้างทางวิวของ กทม. เห็นตึกเก่าๆประมาณเป็นแฟลตอยู่เยอะมาก ตากผ้ากันเต็มพรึบ และไม่พลาดต้องมีจานแดงทรูวิชั่นเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ไม่ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไรการได้ดูทีวีก็เป็นความสุขอย่างนึงของคนโดยทั่วไปในราคาที่ถูกแสนถูก โดยเฉพาะถ้าดูแต่ฟรีทีวีก็เสียแต่ค่าทีวีอย่างเดียว คิดอะไรไปเพลินๆรู้สึกเห้นใจเขาเหมือนดันนะที่ต้องมาเบียดเสียดกันในเมืองหลวงแบบนี้ เป็นบ้านเรามีที่เยอะแยะไม่ต้องแย่งกัน
และแล้วหลังการเดินทางที่ยาวนาน เราก็มาถึงจนได้ครับ ฐณิชาฌ์ รีสอร์ท ชื่อพิมพ์ยากมากครับ เป็นบูทีค รีสอร์ทเล็กๆ มีสิบกว่าห้อง อยู่ติดกับคลองอัมพวาเลย ด้านหน้าเป็นร้านกาแฟ ข้างๆเป็นร้านอาหารและเอาไว้ทานอาหารเช้า ห้องพักโอเคได้มาตรฐานทั่วไป เสียอย่างเดียวปิดประตูเร็วมากและไม่มีคนคอยเฝ้าหรือปิดประตูให้ และก็ไม่มีป้ายบอกว่าปิดประตูกี่โมง ปิดแล้วต้องทำยังไง คืนนั้นแก๊งค์ขี้เมากลับดึกก็เข้าไม่ได้ตามระเบียบ อาศัยว่าป้ายเขามีเบอร์มือถือเจ้าของอยู่ เขาก็ลงมาเปิดให้ครับ อารมณ์เหมือนพักโฮมสเตย์ยังไงยังงั้น มีเวลาอยู่ในห้องไม่นาน ก็เลยไม่ได้สำรวจอะไรมาก
เก็บของเข้าห้องได้แป๊บนึงต้องรีบไปต่อครับ โปรแกรมคือไปทานอาหารร้านดัง (จำชื่อไม่ได้อีกแล้ว – ไกด์จุ๊บแจงมาบอกให้ว่า ชื่อ ร้านน้องอุ้ม) เป็นร้านตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ร้านใหญ่ทีเดียวครับ อาหารก็เริ่มจัดมา อร่อยดีครับ ส่วนมากเป็นเมนูปลาทั้งหลาย ใครชอบกินปลามาทริปนี้ไม่มีผิดหวัง
จบมื้อนี้ไม่ได้นั่งรถครับ นั่งเรือต่อกันเลย ภารกิจคือ ดูหิ่งห้อยครับ คลองอัมพานี้มีหิ่งห้อยเยอะ เพราะเต็มไปด้วยต้นลำพู และชาวบ้านก็ยังอนุรักษ์ไว้ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว เวลาดูเรือเราก็จะค่อยๆดับเครื่องเข้าไป ปิดไฟให้มืดๆ มองไปที่ริมคลองตรงต้นไม้ก็จะเห็นหิ่งห้อยระยิบระยับไปหมด ชาวบ้านให้ความร่วมมือดีครับ ปิดไฟมืดนอนกันเร็วเชียว หิ่งห้อยมีเยอะครับ ดูกันจนเบื่อไปเลย ที่จริงไม่เบื่อครับ แต่ว่ามันเหนื่อย วันนี้วันเดียวหลายด่านมากๆ คงนึกว่าจะเข้านอนแล้วใช่ไหม ยังครับ มีต่ออีก
ขากลับล่องเรือนานมาก เพราะอ้อมกลับไม่ได้ย้อนกลับทางเดิม บรรยากาศข้างทางดีมาก ลมเย็น วิวก็สวย บ้านหลายหลังก่อสร้างอย่างสวยงามริมน้ำ จัดไฟสวยๆมันงามมาก ทริปดูหิ่งห้อยกินเวลาประมาณชั่วโมงเศษ เราก็กลับมาถึงที่พัก ผมได้เข้าไปเอนหลังในห้องประมาณ 5 นาที มีเสียงเรียกจากชาวแก๊งค์ให้ไปสมทบที่ร้าน กำลังต้องการคนด่วน จัดไปครับ ร้านนี้อยู่ใกล้กับที่พักเรามาก เดินนิดเดียว ชื่อร้านทองโบราณ กลางวันขายขนม กลางคืนขายเหล้า เปิดเป็นร้านเล่นดนตรี เสียงร้องไพเราะมาก กีตาร์ใสแจ๋ว สะกดผู้ฟังให้ตะลึงไปตามๆกันครับ ของเขาดีจริงๆ เล่นมาหลายเพลงย้อนยุคเอาใจผู้ฟังสูงวัย พอร้านจะปิดเด็กก็จะเดินแจกชีทให้ทุกคน และยืนเรียงแถวตรงรอส่งแขก ผมนึกว่าเป็นโปรโมชั่นอะไร แต่มันคือเนื้อเพลงครับ “เขียนถึงคนบนฟ้า” โดย พิง ลำพระเพลิง จากนั้นเขาก็จะเล่นเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้าย และทุกคนก็ร่วมร้องไปพร้อมๆกัน ปิดท้ายค่ำคืนแรกอย่างสวยงามและประทับใจ
ครั้งหน้ามาต่อกับทริปวันที่สองครับ
รูปเพิ่มเติมด้านล่างนี้นะครับ
