info. กาดหลวง อ.เมือง จ.เชียงใหม่ “ตลาด” มีชื่อเรียกในภาษาท้องถิ่นว่า “กาด” ซึ่งกาดที่ใหญ่ที่สุดของนครพิงค์ตั้งอยู่บริเวณริมแม่น้ำปิงมาช้าตั้งแต่สมัยปฐมกษัตริย์แห่งเมืองล้านนาจนถึงปัจจุบัน มีทั้งกาดเล็กกาดใหญ่กระจุกรวมกันอยู่พื้นที่ใกล้เคียงกัน ให้คนได้มาจับจ่ายใช้สอยทุกสิ่งทุกอย่าง เน้นย้ำว่าทุกสิ่งทุกอย่าง มาที่นี่ที่เดียวได้ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบจักรีนฤเบศร(จำลอง)เลยทีเดียว กาดในย่านนั้นเปิดค้าขายกันทั้งกลางวันกลางคืน ไม่มีวันหยุด ไม่มีวันลาป่วย ลาพักร้อน ผู้คนมากหน้าหลายตาหลากชนชาติ ซื้อขายแลกเปลี่ยนกันทั้งวันทั้งคืน คนเหล่านั้นยังได้นำพาเอาวัฒนธรรมการกินของชนชาติตัวเองมาเผยแพร่ทั้งที่ไม่ตั้งใจบ้างและไม่ตั้งใจเลย ใจจริงๆก็แค่อยากจะรับประทานที่ตัวเองคุ้นเคยเสียมากกว่า คนชาติอื่นเห็นก็อยากลิ้มลองซักหน อุเหม่!!! เห็นท่าทางเขากินอย่างเอร็ดอร่อยก็อยากมีส่วนร่วมบ้างเป็นธรรมดา วันนี้จะพาไปลองลิ้มชิมรส “ตือคาโค” ในบริเวณชุมชนกาดแห่งนี้ แม้จะไม่ได้มีชื่อเสียงใหญ่โตมโหฬารขนาดที่คนจากเมืองหลวงของประเทศที่มีลักษณะเป็นขวาน (บางท่านว่าเป็นหัวช้าง) พากันแซ่ซ้องว่า “ถ้ามาเชียงใหม่นะ ต้องไปกิน…..นะ” แม้ว่าร้านนั้นจะเป็นร้านที่คนเชียงใหม่ที่อยู่มายี่สิบสามสิบปีไม่เคยคิดจะย่างกรายเลยเพียงครั้งเลยก็ตาม หากเดินทางไปตามถนนอเมริกา เส้นทางสายเดียวในเชียงใหม่ที่มีการสัญจรอย่างต่างประเทศ บริเวณด้านหลังวัดแสนฝาง(แสนฝัง) ข้างร้านขนมไข่นามอุโฆษ “อื้อ ชื่อ เช้ง” (ไม่แน่ใจสะกดถูกหรือไม่) เป็นร้านเล็กๆๆๆๆ อยู่ตรงหัวมุม เปิดให้บริการตั้งแต่ตะวันตกดินหรือสิบแปดนาฬิกาตามเวลาสยามประเทศ จนถึงเวลายี่สิบเอ็ดนาฬิกาโดยประมาณหรือจนกว่าของจะหมดหรือจนกว่าจะเบื่อ อยากกลับบ้านไปนอนตีพุงดูละครหลังข่าว แหม…บางครั้งคนเราก็อยากมีอารมณ์สุนทรีย์แบบศิลปินบ้าง “ตือคาโค” เป็นภาษาจีนแต้จิ๋ว หมายความว่า “ขาหมู” เป็นขนมที่ผสมแป้งกับเผือกเข้าด้วยกันนำไปทอดในแม่พิมพ์ลักษณะกลมๆ เมื่อทอดเสร็จจะมีลักษณะเหมือนกับลายของเนื้อบริเวณขาหมูเมื่อเราใช้มีดหั่นเป็นชิ้นๆเอาไว้กินเมื่อขาดเนื้อในยามศึกสงคราม แต่ไม่ได้มีประวัติน่ารันทดถึงขั้น “ปาท่องโก๋” ตือคาโคจะรับประทานคู่กับน้ำจิ้มสูตรเฉพาะ แตกต่างกันไปตามความนิยมของแต่ละภูมิภาค […]