เย็นตาโฟร้านนี้ผมกินมานานแล้ว เลยอยากจะแนะนำเผื่อท่านที่ยังไม่รู้จัก ชื่อร้าน “เย็นตาโฟศรีพิงค์“ ซึ่งน่าจะหมายถึง เย็นตาโฟที่เป็นสง่าราศี แก่นครพิงค์หรือเมืองเชียงใหม่ของเรานั่นเอง แต่สถานที่ตั้งร้านมันช่างเก่าแก่ทรุดโทรมเหลือเกิน คาดว่าบริเวณนั้นน่าจะเคยผ่านยุครุ่งเรืองมาก่อนจะเข้าสู่ยุคถดถอย แต่ร้านนี้ก็ยังอยู่ไม่ไปไหน แสดงถึงความเด็ดดวงได้เป็นอย่างดี ลองนั่งดูรถที่ขับเข้ามากินแต่ละคัน คนรวยๆทั้งนั้นเลยครับ แต่ละคนขับรถคันโตๆ สวยๆ พิกัด : ถนนช้างเผือก อ.เมือง จ.เชียงใหม่ (เข้าซอยก่อนถึงตลาดธานินทร์)เวลาเปิด – ปิด 8.00 – 14.00 น.   ที่ตั้งไม่ยากครับ ถ้ามาจากในเมืองมุ่งหน้าถนนโชตนา ตรงไปทางแยกข่วงสิงห์มุ่งหน้าไปแม่ริม ผ่านขนส่งช้างเผือกมาเลยมาเรื่อยๆก่อนถึงตลาดธานินทร์ให้ชิดซ้าย จะมีซอยซ้ายมือด้านหน้าจะเป็นร้านขายรถมอเตอร์ไซค์ เลี้ยวซ้ายตรงเข้าไปเลย ร้านอยู่ในสุดซ้ายมือ ที่จอดรถกว้างขวางเลือกจอดได้ตามสบาย ระหว่างนั่งรอ จุดเด่นอยู่ที่ป้าเสื้อเขียวครับ ถ้าใครเคยฟังโน้ส อุดมมาก่อนจะรู้ดี ป้าแกจะเสียงดังกับทุกคน ตะโกนสั่งงาน ตะเบ็งเสียงจัดการทุกอย่างในร้าน นั่งรอไปก็ไม่กล้ามองหน้าแก จะถ่ายรูปก็ต้องแอบๆกลัวแกจะเห็น แกเสียงดังไม่พอ ยังชอบแต่งตัวเหมือนออกมาจากหนังสือสกุลไทยแบบคุณหญิงเสียด้วย ภาพมันขัดตามาก แต่ก็เป็นบุคลิกที่ชัดเจนมากสำหรับแก ถ้าผมมองไม่ผิดวันนี้แกน่าจะใส่สร้อยเพชรมาลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวอีกด้วย ส่วนอาหารก็คงไม่พ้นเย็นตาโฟ เมื่อก่อนผมชอบมากกว่านี้เพราะรสชาติดีกลมกล่อม ช่วงหลังนี้ค่อนข้างจะเปรี้ยวถึงเปรี้ยวมาก อย่าลืมของแท้ซอสแดงต้องเปื้อนขอบถ้วย ไม่งั้นถือว่าตัวปลอม […]

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ชาวบ้านแห่งแผ่นดินมังกรหรือที่มีนามปัจจุบันว่า “สาธารณรัฐประชาชนจีน” มักรวมกลุ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันในช่วงสาย หลังจากทำงานทำไร่ทำนาทำลูกกันเรียบร้อยในช่วงเช้า แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะมาตามเวลานัดหมาย ย่อมต้องมีผู้ที่มารออยู่ก่อนจนกว่าจะครบวงสนทนา ถ้าจะให้รอเฉยๆมันก็ดูจะเสียดายเวลา ครั้นจะกลับไปทำลูกอีกรอบก็เกรงว่าจะต่อยกสอง เอ้ย…เพื่อนมาแล้วคลาดกันเสียอีก ระหว่างรอจึงได้จัดหากิจกรรมทำเป็นการ “ฆ่าเวลา” จนกว่ามิตรสหายทั้งหลายจะทำลูกเสร็จ (ฮา) ส่วนใหญ่แล้วมักจะนัดเจอกันที่สาธารณะทั่วไปดั่งเช่นร้านอาหารที่เราเรียกขานกันตามภาพยนตร์สมัยโบราณว่า “โรงเตี๊ยม” นั่นแล อันที่จริงแล้ว “โรงเตี๊ยม” นั่นก็คือโรงแรมพักพิงของนักเดินทาง พ่อค้า บัณฑิต และคนทั่วไป นอกจากที่พักแล้วยังให้บริการอาหาร เครื่องดื่ม และ…เอิ่ม…เอาน่า เดาได้ไม่ยากดอก รู้ๆกันอยู่ ซึ่งเรียกได้ว่าครบวงจรเลยทีเดียว แล้วยังเป็นสถานที่ให้ผู้คนนัดพบปะสังสรรค์กัน ภายหลังจากการตรากตรำกรำงานหนักมา ระหว่างที่รอมิตรสหาย จะสั่งอาหารมารับประทานรอก็กระไรอยู่ จะจิบน้ำชารอเฉยๆ เสี่ยวเอ้อหรือบริกรผู้ให้บริการคงไม่ต้อนรับขับสู้ ผู้มาก่อนเวลาเหล่านั้นจึงได้ให้เสี่ยวเอ้อทำ “ของทานเล่น” คู่กับน้ำชา ที่พอจะเรียกน้ำย่อยก็มิตรสหายจะเดินทางมาพร้อมหน้าแล้วสั่งอาหารมาทานร่วมกัน จึงถือกำเนิดเกิดเป็นวัฒนธรรมการกินของชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่รู้จักกันดีในนาม “ติ่มซำ” “ติ่มซำ” เป็นภาษาจีนท้องถิ่นแถบมณฑลกวางตุ้ง อ่านในภาษาจีนกลางได้ว่า “เตียนสิน” มีความหมายประมาณว่า “สัมผัสด้วยใจ” กำกวมอยู่ระหว่างอาหารที่ทำตามใจอยากและอาหารที่ทำด้วยใจ โดยอันแรกน่าจะเข้าเค้าใกล้เคียง เนื่องด้วยติ่มซำในยุคแรก เหมือนโยนหินถามทาง นำวัตถุดิบที่ใช้ประกอบอาหารมาผสมปนเปเกิดเป็นอาหารทานเล่นขนาดพอดีคำ ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารที่ใช้การ “นึ่ง” พัฒนารูปแบบเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน […]

info. กาดหลวง อ.เมือง จ.เชียงใหม่ “ตลาด” มีชื่อเรียกในภาษาท้องถิ่นว่า “กาด” ซึ่งกาดที่ใหญ่ที่สุดของนครพิงค์ตั้งอยู่บริเวณริมแม่น้ำปิงมาช้าตั้งแต่สมัยปฐมกษัตริย์แห่งเมืองล้านนาจนถึงปัจจุบัน มีทั้งกาดเล็กกาดใหญ่กระจุกรวมกันอยู่พื้นที่ใกล้เคียงกัน ให้คนได้มาจับจ่ายใช้สอยทุกสิ่งทุกอย่าง เน้นย้ำว่าทุกสิ่งทุกอย่าง มาที่นี่ที่เดียวได้ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบจักรีนฤเบศร(จำลอง)เลยทีเดียว กาดในย่านนั้นเปิดค้าขายกันทั้งกลางวันกลางคืน ไม่มีวันหยุด ไม่มีวันลาป่วย ลาพักร้อน ผู้คนมากหน้าหลายตาหลากชนชาติ ซื้อขายแลกเปลี่ยนกันทั้งวันทั้งคืน คนเหล่านั้นยังได้นำพาเอาวัฒนธรรมการกินของชนชาติตัวเองมาเผยแพร่ทั้งที่ไม่ตั้งใจบ้างและไม่ตั้งใจเลย ใจจริงๆก็แค่อยากจะรับประทานที่ตัวเองคุ้นเคยเสียมากกว่า คนชาติอื่นเห็นก็อยากลิ้มลองซักหน อุเหม่!!! เห็นท่าทางเขากินอย่างเอร็ดอร่อยก็อยากมีส่วนร่วมบ้างเป็นธรรมดา วันนี้จะพาไปลองลิ้มชิมรส “ตือคาโค” ในบริเวณชุมชนกาดแห่งนี้ แม้จะไม่ได้มีชื่อเสียงใหญ่โตมโหฬารขนาดที่คนจากเมืองหลวงของประเทศที่มีลักษณะเป็นขวาน (บางท่านว่าเป็นหัวช้าง) พากันแซ่ซ้องว่า “ถ้ามาเชียงใหม่นะ ต้องไปกิน…..นะ” แม้ว่าร้านนั้นจะเป็นร้านที่คนเชียงใหม่ที่อยู่มายี่สิบสามสิบปีไม่เคยคิดจะย่างกรายเลยเพียงครั้งเลยก็ตาม หากเดินทางไปตามถนนอเมริกา เส้นทางสายเดียวในเชียงใหม่ที่มีการสัญจรอย่างต่างประเทศ บริเวณด้านหลังวัดแสนฝาง(แสนฝัง) ข้างร้านขนมไข่นามอุโฆษ “อื้อ ชื่อ เช้ง” (ไม่แน่ใจสะกดถูกหรือไม่) เป็นร้านเล็กๆๆๆๆ อยู่ตรงหัวมุม เปิดให้บริการตั้งแต่ตะวันตกดินหรือสิบแปดนาฬิกาตามเวลาสยามประเทศ จนถึงเวลายี่สิบเอ็ดนาฬิกาโดยประมาณหรือจนกว่าของจะหมดหรือจนกว่าจะเบื่อ อยากกลับบ้านไปนอนตีพุงดูละครหลังข่าว แหม…บางครั้งคนเราก็อยากมีอารมณ์สุนทรีย์แบบศิลปินบ้าง “ตือคาโค” เป็นภาษาจีนแต้จิ๋ว หมายความว่า “ขาหมู” เป็นขนมที่ผสมแป้งกับเผือกเข้าด้วยกันนำไปทอดในแม่พิมพ์ลักษณะกลมๆ เมื่อทอดเสร็จจะมีลักษณะเหมือนกับลายของเนื้อบริเวณขาหมูเมื่อเราใช้มีดหั่นเป็นชิ้นๆเอาไว้กินเมื่อขาดเนื้อในยามศึกสงคราม แต่ไม่ได้มีประวัติน่ารันทดถึงขั้น “ปาท่องโก๋” ตือคาโคจะรับประทานคู่กับน้ำจิ้มสูตรเฉพาะ แตกต่างกันไปตามความนิยมของแต่ละภูมิภาค […]