ดอยสะโง้ : เชียงราย : เดียวดายกลางขุนเขา

ดอยสะโง้ หลายคนอาจยังไม่รู้จัก ใช่แล้วเราก็เพิ่งรู้จัก การมาดอยสะโง้เดินทางออกจากเชียงรายมาชั่วโมงกว่า ๆ มาทางอ.แม่จัน (ถ.หมายเลข 1 ทางเดียวกับไปแม่สาย) ระหว่างทางก็ผ่านท้องทุ่งนาพาใจดวงน้อย ๆ ของเราเริ่มสงบจากความวุ่นวายของเมือง และสิ่งที่อยู่ภายในลงมาบ้าง

แรกเห็นเราเจอลานกางเต๊นท์ขนาดใหญ่ที่อยู่บนยอดดอยแยกส่วนกับห้องพักที่ชาวบ้านช่วยกันสร้าง เจ้าแกะน้อยเล็มหญ้าโดยไม่ได้สนใจว่าเรายืนอยู่ตรงนั้น

ฉันยืนอยู่ที่ตรงนี้มองออกไปเห็นแม่น้ำสายใหญ่หล่อเลี้ยงผู้คนที่รายรอบสายน้ำ ทำให้ฉันคิดไปว่า

มันช่างคล้ายคุณเหลือเกินคนที่ใครๆก็รายล้อมคุณไว้

ถ้าคุณได้อยู่ตรงนี้ยืนข้างๆกันเราคงมีเรื่องที่จะคุยด้วยกันมากมายเลยหละว่ามั้ย แต่คุณก็คงบอกว่า “งั้นเวลาโยกบ้านก็พังสิ” ฉันเดาได้ว่าความทะลึ่งของคุณมันไม่ได้ลดลงไปแน่นอน

เอาเป็นว่าฉันพยายามจะไม่นึกถึงคุณ ฉันไปหาชาร้อนๆทานแก้หนาวดีกว่า หนังสือในกระเป๋าพร้อมกล้องถ่ายรูปถูกหยิบออกมาวางคู่กัน

“รูปเก่าๆในการ์ด 8 Gb ยังมีรอยยิ้มของคุณอยู่”

ฉันแอบคิดว่าทำไมฉันไม่ลบรูปคุณไปตั้งแต่ตอนนั้น

น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้มาช่วงเดือน พฤศจิกายน-ธันวาคม ทุ่งดอกเก๊กฮวยสีเหลืองและสีขาวจะบานสะพรั่งทั้งดอย แต่ใครจะรู้หละว่าความเหงาจะผลักฉันมาที่นี่ช่วงปลายฝนต้นหนาวแบบนี้

ทางเดินทำด้วยไม้ไผ่แห้ง รอบๆเป็นพืชผักสวนครัวที่ชาวบ้านจะเอามาทำกับข้าวให้เราได้กินเย็นนี้หละ ทุกอย่างปลอดสารพิษ อิจฉาคนที่นี่ที่มีชีวิตที่ดีกว่าคนเมืองแบบฉันเสียอีก

ระหว่างทางเดินไปบ้านแต่ละหลัง มีทางแยก ทางร่วม

ฉันคิดได้ว่ามันก็เหมือนตอนเราเดินทางไปไหนมาไหนด้วยกันหละ เราอาจร่วมทางกันแค่ชั่วคราวก่อนพบทางแยกในความสัมพันธ์ และเราอาจพบกันในวันหนึ่งอีกก็ได้

จุดชมวิวทำขึ้นอย่างเรียบง่ายไม่รกหูรกตา หน้าหนาวคงมีผู้คนมากับครอบครัว มากับคู่รักที่แย่งกันอวดวิวสวยและทะเลหมอก มีเพียงฉันที่อวดความสงบนิ่งของขุนเขาและเก็บเกี่ยวสายลม

ฉันออกสำรวจพบว่านี่คือทิศตะวันตก ฉันเฝ้ารอพระอาทิตย์ตก ท้องฟ้าเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาเลยหละ ประสาอะไรกับความคิดฉันที่คิดว่าจะมีอะไรคงอยู่ตลอดไป ฉันยังเป็นคนยึดติดแบบที่คุณว่าจริงๆหละ

ผู้คนที่นี่ใช้ชีวิตเรียบง่าย อาจเพราะสิ่งที่มากระตุ้นปลุกเร้าเขายังน้อย หรือไม่เขาก็เลือกที่จะใช้ชีวิตแบบนี้

เจ้าแกะน้อยยิ้มให้เราด้วยหละ เราเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว เราหัวเราะนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มที่โล้ชิงช้าและกรีดร้องด้วยความกลัว เหมือนหลายๆอย่างที่นี่กำลังทำเราเผลอสุขใจ

ความเศร้าของเราลดลงแล้วหละ…

ที่นี่นอกจากมีที่พักแล้วกลางคืนยังมีกิจกรรมรอบกองไฟ ที่จะมีชาวบ้านมาแสดงการละเล่นพื้นเมือง ร้องเพลงต้อนรับเรา และโล้ชิงช้า เหมือนงานเฉลิมฉลองงานหนึ่ง เราเองก็ได้ละตัวตนคนเมืองและเรียนรู้วัฒนธรรมของเขาพร้อมกับพูดคุยแลกเปลี่ยนไปด้วย คืนนี้ต้องสนุกแน่นอน

ตกเย็นอากาศเริ่มหนาวฉันเดินมาหาอะไรอุ่นๆที่ร้านในที่พักทาน คาดว่าจะเป็นมาม่าหละ แต่ที่นี่มีอาหารที่ต้องจองด้วยหละ หัวละ 250 บาท ราคาเหมือนจะสูงไปแต่เรียกได้ว่าเราไม่เคยกินอาหารดอยที่ไหนที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย

ข้าวห่อทำจากข้าวไร่ที่ปลูกเอง คล้าย ๆ ข้าวญี่ปุ่นเลยหละ

ผู้หญิงคนนั้นมากับแฟนของเขาหรือเพื่อนก็ไม่รู้ พาลคิดไปว่า

ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกันมันคงดีกว่าตอนนี้เนอะ

เห็นรถแล้วคิดถึงผู้ชายขาลุยแบบเธอ ป่านนี้เธอจะเดินทางอยู่ที่ไหนนะ …

วันนี้ยังคงวุ่นอยู่กับการคิดถึงเธอ

เราว่าความหนาแน่นของความเหงามันคลายตัวไปแล้วหละ … ถึงแม้เราจะคิดถึงเธออยู่บ้างก็ตาม

ดอยสะโง้ ดอยสะโง้เชียงราย รีวิวดอยสะโง้