บ่อหลุ บ่ แหล่ว บ่ปะกั๋น

แก้ว หัวใจมึงมันน่ากราบ

ผมรู้จักกับแก้ว เมื่อสมัยมาอยู่เชียงใหม่แรกๆ แก้วเป็นหนุ่มเชียงดาว พิการมือ ขา มาแต่กำเนิด เมื่อ 12 ปี ที่แล้ว แก้วจำได้อย่างไง วันนี้แก้วก็เป็นอย่างนั้น แก้ว อารมณ์ดี หัวเราะไป ใช้ชีวิตแบบไม่เครียดไม่ครุ่นคิด เย็บรองเท้า เครื่องหนัง ทั้งชายหญิง

” บ่หลุ บ่แหล่ว บ่ปะกั๋น ” ล่าสุดกระเป๋าผมขาด สาเหตุของผมคือมันเยอะ ทั้งไอเพด ไอโฟน กระเป๋า เอกสารเพียบ กระเป๋ารับน้ำหนักไม่ไหวขาดสิครับ กระเป๋าคงร้อง กูหนัก กูไม่ไหวแล้ว รับมึงไม่ไหว
ผมจึงมาหาแก้ว

” บ่หลุ บ่แหล่ว บ่ ปะกั๋น “

แก้วจำลูกค้าได้ทุกราย หัวเราะเสียงดังอารมณ์ดี คิดราคาถูกมาก แก้วบอกผม บางคนเป็นนักศึกษาเห็นควักเงิน มีแต่แบ็งค์ ยี่สิบจากซ่อม 40 แก้วเอา แค่ 20 บาท น้ำใจของแก้ว

” ละอ่อนมันบ่มีเงิน สงสารมัน”

แก้วอยู่สันกำแพง ขับรถเครื่องพ่วงเก่าๆ มาซ่อมรองเท้า ใช้เวลา 2 ชั่วโมงค่อยๆ มากว่าจะถึง แก้วบอก ทักเค้ามาเรื่อย กว่าจะถึง ซอยทะลุ YMCA เลี้ยวซ้ายออกมาก็เจอแก้ว

ตอนนี้แก้วมีกะบะอีซุซุแล้ว ผ่อนเดือนละเจ็ดพัน ” ไปผ่อ รุ่นใหม่หมด รุ่นใหม่ มันหมด เหลือแต่รุ่นเก่า เฮาเลยเอารุ่นเก่ามา” แก้วพูดไปหัวเราะไป

” ออฟชั่นมันเยอะ รถใหม่ กว่าจะผ่อนหมด เฮาตายก่อนรถแน่ เท่านี้ก็เอาละ” แก้วเล่าให้ผมฟัง ส่งเงินให้พ่อแม่ที่เชียงดาว เดือนละ สามพัน ผ่อนบ้าน 5000 ผ่อนรถเจ็ดพัน แก้วบอก ไม่ใช่ภาระ แต่มันคือ หน้าที่ไม่เคยพึ่งใคร พึ่งตัวเองตอนนี้ เป็นที่พึ่งของครอบครัว แก้วจำรถผมแม่นทุกคัน จำงานผมได้ทุกที่

ใครที่ทำธุรกิจบริการ ต้องดูแก้วเป็นตัวอย่าง จดจำใส่ใจสอบถามเก็บรายละเอียดทุกเม็ด สู้ชีวิต หัวเราะ อารมณ์ขัน แก้วทันสมัย บอก” เสริซในกูเกิ้ล จะเจอกู ” แล้วก็หัวเราะ

ใช่ ซ่อมรองเท้าเชียงใหม่ เจอแก้วคนแรกเลย ผมถามทำไม ถึงยังทนทำอยู่ได้แก้วบอก สงสารลูกค้ากลัวรองเท้าพัง ไม่มีเงินซื้อใหม่ แล้วไม่มีคนซ่อมให้