“เขา ของเราหลายๆคน” ตอนที่ 1

“In my life … I love you more” By 12091979

บทบันทึกเรื่องราวจากความทรงจำ กับ ช่วงชีวิตที่ผ่านมา บ้างเรื่องส่วนตัว บ้างเรื่องส่วนรวม บ้างข้อเท็จจริง บ้างข้อคิดเห็นตีความ บ้างเหงา เศร้า บ้างเฮฮา ไปตามประสาทั้งนี้ทั้งนั้นเรื่องราวส่วนใหญ่จะมีเชียงใหม่เป็นฉากหลัง

“เขา ของเราหลายๆคน” ตอนที่ 1


     เชียงใหม่เป็นอีกเมืองที่มีภูเขาสูงมากมายตั้งแต่สูงน้อยไปยันสูงมาก  ภูเขาที่นี่เรียกว่า “ดอย” เชียงใหม่เป็นเมืองแห่งดอย หลายชื่อคุ้นหูใครหลายๆคน ดอยสุเทพ – ปุย, ดอยอินทนนท์, ดอยหลวงเชียงดาว ฯลฯ แต่ละดอยก็มีเส้นทางขึ้น มีทางหลัก มีทางรอง มีทางเลือก บนเส้นทางหลัก มีอีกหลากวิธีที่จะเลือกขึ้น ตามแต่ความพอใจของแต่ละคน หรือ แล้วแต่ต้นทุน จะเป็นรถยนต์นั่งสบายมีคนขับ บนรถบัสใหญ่ไปกับกลุ่มทัวร์มีขบวนนำ ขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นไปเอง ปั่นรถถีบไปกับคนรู้ใจ หรือ จะเดินเท้าขึ้นไปอย่างโดดเดี่ยว แล้วแต่หัวใจของแต่ละคนแต่ละใครจะเลือกแบบไหน

     พาหนะ หรือ ต้นทุนชีวิตในการเดินทางที่ต่างกันแต่ละคน  หมายถึง เวลาใช้เดินทางที่ช้าเร็ว แตกต่างกันไป หลายคนวางเป้าหมายชีวิต ไม่ต่างจากการขึ้นยอดเขา เขามองเห็นเขา อย่างที่มันเป็นเขา ที่เขาจะต้องไปพิชิต ไปอยู่ตรงจุดนั้นให้ได้ ยอดเขา คือ ความสำเร็จ


     การเดินทางขึ้นเขา การไปยังที่สูงต้องเอาชนะหลายสิ่งทั้งระยะทางและความชัน อีกทั้งแรงโน้มถ่วงของเรา เขายิ่งสูง ลมยิ่งหนาว อากาศยิ่งน้อย การไปให้ถึงยังจุดนั้น ย่อมต้องอาศัยทั้งร่างกาย จิตใจ อีกทั้งปัจจัยอื่นๆ เช่น ยานพาหนะที่มีสมรรถภาพที่ดีเพียงพอ หรือ กับบางคน เพียงรองเท้าที่พื้นยังดีมีแรงเสียดทานหรือกันลื่นได้อาจจะพอแล้ว ต้นทุนน้อยหัวใจกลับต้องยิ่งใหญ่

     ในฤดูท่องเที่ยวของภาคเหนือ นั่นคือ หน้าหนาว ผู้คนจากทั่วสารทิศหลั่งไหลกันเข้ามายังเมืองเชียงใหม่ หวังขึ้นมาสูดอากาศบริสุทธิ์และลมหนาวบนเขาสูง เมื่อมากคนแต่เป้าหมายเดียวกัน ในช่วงเวลาที่มีจำกัด รถรามากมายจึงพากันขึ้นไปออติดเป็นแถวยาวกันใกล้ๆยอดดอย มองไปทางไหนมีแต่รถกับคน หลายคณะท่องเที่ยว จึงเลือกที่จะออกเดินทางก่อน ออกไปให้เช้ากว่า เพื่อจะไปพบเจอทัศนียภาพที่คนอื่นมิได้เห็น บ้างทะเลหมอก บ้างพระอาทิตย์ขึ้น ก่อนที่ผองเพื่อนคณะท่องเที่ยวอื่นๆจะตามขึ้นมา

     ยอดเขา หรือ ยอดดอย สำหรับหลายคนเพียงไว้เพื่อหย่อนใจถ่ายรูปเอาไว้อวดคนอื่นๆ การเดินทางเป็นเช่นไร มิใช่ประเด็น มีรถ มีคนขับให้พอใจแล้ว ระหว่างทางรอบกายมีสิ่งใดนั่นไม่สำคัญ ขอเพียงเราฉันขึ้นไปถึงตรงนั้น ทันเวลาก็เพียงพอ กับนักเดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์การควบคุมยานพาหนะค่อยๆไต่ระดับความสูงขึ้นไปด้วยร่างกายของตัวเอง ต้องมีสมาธิและจับจ้องไปข้างหน้า ต้องมีสติสูงกว่า แต่สามารถหยุดพักได้สะดวกกว่ายานพาหนะคันใหญ่ โอกาสจะพบเจอยอดดอยเดียวกันกับนักปั่น ที่ต้องเอาชนะความเหนื่อยล้ามากกว่าเป็นไหนๆ ระยะทางเท่ากัน จุดหมายเดียวกัน แต่ใช้หัวใจไม่เท่ากัน

การเดินทางบนเส้นทางเดียวกัน ยานพาหนะบางทีอยู่ที่เราเลือก ยานพาหนะแตกต่างไป ความสะดวกสบายและระยะเวลาในการเดินทางย่อมต่างกัน อาจจะถึงยอดเขาช้า แต่เราก็ได้เวลาพินิจพิจารณาสิ่งต่างๆรอบกายได้มากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น อาจจะได้พินิจพิจารณาบางสิ่งภายในใจเราอีกด้วย  ขึ้นเขาคราวหน้าลองดูว่า เราอยากจะลองเปลี่ยนวิธีขึ้นดูบ้างไหม

Relate Posts :