ไดอารี่ความรู้สึก

กำลังใจ จากกล่องข้อความ ทุกคนรู้  แฟนคลับรู้  เพื่อนมนุษย์ต่างก็รู้ ว่าสิ่งนี้นั้น มันคือสิทธิขั้นพื้นฐาน ที่ทุกคนพึงมี  และจำเป็นต้องมีมัน กันทุกท่านจริงๆ  ไม่ว่าจะเป็นใครมาไหน รุ่นราวคราวใด เพราะไม่ว่าจะเป็นใคร  ก็ต้องการกำลังใจกันทั้งนั้น จะด้วยในรูปแบบไหน หรือด้วยอะไรก็ตาม ซึ่งต่างคน ต่างก็ต้องการมัน  ในแบบที่แตกต่างกันออกไป ตามแต่ใจเราจะโหยหา และต้องการมัน ว่ากำลังใจนั้น เราจะหามันได้ จากทางไหนบ้าง การเฝ้ามองสิ่งรอบกาย ที่เราคุ้นเคย ผู้คนรอบกายที่คุณอยากพบเจอ เพียงแค่ได้เห็นหน้า ก็รู้สึกหายเหนื่อยได้ เพียงพบหน้า เพื่อสบตา สัมผัสกัน หรือว่าจะเป็นการพูดคุยแล้วแลกเปลี่ยนกัน แม้แต่การบรรยายเรื่องราวมันออกมา แล้วเขาก็แค่นั่งฟังโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยถ้อยคำอะไร มันออกมาเลย แต่บางทีคุณอาจไม่ต้องการแค่นั้น เพราะบางที อ้อมกอดแสนอบอุ่น การโอบไหล่เพื่อให้ระยะห่างระหว่างร่างกายมันกลายเป็นศูนย์ เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย ที่อาจทำให้ใจละลาย ก็ดูช่วยได้ไม่น้อย  จนไม่อาจห้ามใจ ที่จะไม่เข้าไป ทักทาย สัมผัส ลูบไล้มัน แม้ว่าบางทีก็ต้องการเพียงแค่เฝ้ามองมันอย่างน่าเอ็นดู หรือคุณอาจจะนั่งคุยกับมัน อย่างเป็นกิจจะลักษณะเลย แม้ว่าเรารู้ดี ว่ามันก็อาจไม่ได้เข้าใจ ในสิ่งที่เราได้เอ่ยออกไป แต่สำหรับใครบางคน […]

ภาพขาวดำ จากกล่องข้อความ ที่ใครหลายคน อาจมองว่า ช่างเป็นอะไรที่ไม่มีสีสัน และไร้ซึ่งชีวิต-ชีวา เอาเสียเลย ความเศร้าหมอง  ในมุมมองทางความรู้สึก ที่ภาพเหล่านี้ ดันมีเฉดสีไม่มากมายเท่ากับที่ หลายคนคาดหวังกับรูปใบหนึ่งของมัน  แถมสีสันของภาพสีทั้งหลาย ก็ช่างเป็นอะไรที่สดใส ,ฉูดฉาด แล้วให้ชีวิตชีวากับคุณได้ นั่นทำให้ ความเป็น รูปภาพสีขาวดำ นั้นถูกลดทอนคุณค่าลงอย่างไม่น่าเชื่อ จนบางคนอาจให้ค่ามัน เฉพาะเมื่อตอนเกิดความสูญเสีย ได้ย่างกราย มาทักทายใครซักคน ในผู้คน ที่คุณ รู้จัก แต่เชื่ออะไรไหม หลายคน ก็อาจไม่ได้คิดอย่างงั้น ผมเองก็เช่นกัน ซึ่งมีมุมมอง กับภาพขาวดำ ในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่อยากจะมาแชร์ให้ฟังเหมือนกัน แล้วนั่นมันเพราะอะไรกัน เพราะหากว่าคุณสามารถใส่สีสันในนั้น มากกว่าภาพที่มีสีสัน ใช่เหรือไม่ เราสามารถจินตนาการ สีสันในรูปขาวดำ ได้มากมาย ตามแต่ที่ใจคุณปรารถนาเลย ใช่หรือเปล่า บางครั้ง การที่เราเสพภาพสี มากเกินไป ก็อาจทำให้เราเสพภาพเหล่านั้น ได้ไม่กี่มุมมองก็เป็นได้  ถึงแม้ว่า คุณจะได้วิเคราะห์เฉดสี ที่ประกอบกัน ความหมายของสีสันที่ถูกเลือกใช้  ประเด็นก็คือจินตนาการ ที่คุณอยากใส่เข้าไปกับการเสพภาพ […]

โตขึ้นฉันจะ… จากกล่องข้อความ โตขึ้นฉันจะเป็นอะไร; ประโยคทำนองนี้ นั้นฟังดูเหมือน ความฝัน, คำปฏิญาณ, หรือคำมั่นสัญญา ของหนูน้อยซักคนที่กำลังเติบโตขึ้นมาให้กลายเป็นบุคคลที่มีคุณภาพของสังคมและโลกใบนี้ เลยว่าไหม? ว่าแต่ว่าหนูอยากเป็นอะไรดี? เป็นหมอ  ตำรวจ นักบินอวกาศ ครูบาอาจารย์ คนขายไอศกรีม ศิลปินดาวรุ่ง ดารา หรือว่าอยากเป็นนายกเทศมนตรีล่ะจ้ะคนดี จินตนาการที่ไม่สิ้นสุดของหนุ่มสาววัยใส  นั้นมีมากมายพอๆกับจักรวาลที่แสนกว้างใหญ่ นั้นมันคงไม่สำคัญ เพราะตราบใดที่ตัวคุณนั้น ยังตั้งมั่นที่จะเติบใหญ่ มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร ที่คุณจะคิดถึงมัน แล้วเลิกฝัน ไปเสียโดยง่าย  เพราะมันก็ไม่ใช่ใครก็ได้ ที่จะสามารถอยู่ในจุดอิ่มตัวที่ตนต้องการ ขอเพียงแต่ความพยายาม การแสวงหาโอกาส และความกระหายในฝันที่แสนสวยงาม ความต้องการของคุณที่เคยเป็นแค่ฝุ่นควัน หรือภาพลางๆ มันก็จะเริ่มปรากฏชัดเจนตามแต่เจตนาที่คุณใฝ่หา ว่าแต่อยากทำอะไรต่อไป? เป็นอะไร ทำตามขนบธรรมเนียมของวงตระกูล; เพื่อสร้างเกียติภูมิให้แก่วงตระกูลต่อไป ทำตามที่ผู้เป็นบุพการี อยากจะให้คุณเป็นในฝันของพวกเขา ทำตามกระแสของสังคมที่รอบข้างตัวคุณต่างจับมือกระเตงๆกันไป หรือคุณจะเลือกเข้าข้างตัวเองในการทำอะไรตามที่คุณต้องการที่จะทำ “โตขึ้นฉันจะ ไม่…” จะไม่ทำแบบนั้น แบบนี้ หรืออะไรก็ตามแต่ คุณอาจจะเคยสัญญากับใครซักคนอย่างเช่นบุพการี คุณอาจจะเคยสัญญาว่า จะไม่สูบไม่ดื่ม คุณอาจจะเคยสัญญาว่า จะไม่มีใครจนกว่าที่ใบปริญญาจะส่งตรงถึงมือคุณ “เด็กมันกำลังโต” […]

เราต่างก็เป็นคนดี จากกล่องข้อความ ขอย้ำอีกครั้งนะพี่น้องเอ๋ย ว่าเรา “เราทุกคน” หากว่าใครซักคน จะตั้งคำถามกลับมา ว่าทำไม มันจึงเป็นเช่นนั้น ผมขอออกความเห็น และตั้งข้อสังเกต ถึงที่มาที่ไปของหัวข้อนี้ ว่าแต่ว่า คุณเชื่อหรือไม่ ที่เราทุกคนเป็นมัน จริงๆนะ  คุณคิดว่ายังไง? แล้วมันเป็นเพราะอะไร นั่นคงเป็นเพราะว่า ความจริงแล้ว ความดีในมุมมองของคนเรา มันก็มีมุมมองต่อสิ่งนี้ ที่แตกต่างกันออกไป  ใช่หรือไม่?  แถมในบางชุดความคิดของพฤติกรรม และการกระทำที่เราจะตัดสินว่า ใครซักคน นั้นเป็นคนดีแถมบางทีมันไม่ได้มีตัวชี้วัด ที่ตายตัว  ใช่หรือป่าว? ช่างเป็นสัจธรรมชีวิต ที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะความจริงแล้ว ในบางกรณี บรรทัดฐานทางสังคม กรอบของศิลธรรมอันดี หรือแม้แต่จารีตประเพณี ก็ไม่ใช่เครื่องมือ ในการชี้วัดว่า ใครคนหนึ่ง คือคนที่ “ดี” พฤติกรรมและการกระทำ ที่ใครคนนั้นแสดง หรือปฎิบัติตนออกมา ให้เราได้เห็น  นั่น มักจะเป็นเครื่องมือในการชี้วัดสำหรับเราอยู่ดี ว่าเขาปฎิบัติต่อเราดีรึป่าว ตามแต่บริบท และความสัมพันธ์ ที่ทั้งสองนั้นต่างมีให้กัน นั่นคงจะเป็นประเด็นสำคัญ ของใครซักคน ที่จะเลือกมอง […]

ว่าด้วยเรื่องของการ “เยียวยา” จากกล่องข้อความ มันช่างเป็นเรื่องอันน่าเสียดาย อย่างน่าใจหายอยู่เหมือนกัน ที่โอกาสและสิทธิของคนเราดันไม่เท่ากัน ซึ่งเราควรต้องช่วยกัน เพื่อให้สิ่งนั้น มันเกิดขึ้นมา  แต่ก็อาจเป็นเพราะว่า ด้วยปัจจัยต่างๆ นาๆ ผนวกกับทัศนคติของผู้มีสิทธิ ที่จะกำหนดมัน ในทางตรง ดันไม่มีท่าที ที่จะทำให้มัน เป็นอย่างงั้น ในแต่ละสถานการณ์ ที่เราต่างต้องปรับตัว และเอาตัวรอดจากวิกฤตการณ์ ซึ่งถาโถมเข้ามา อย่างไม่มีท่าที ที่จะเมตตา หรือปราณีมนุษย์โลกเรา เอาเสียเลย โอเคเราจะไม่ขอลงรายละเอียด ของการ “เยียวยา” ในทำนองนี้ หรือแม้แต่ความเหนื่อยล้าจากเหตูต่างๆ ที่เข้ามา (แต่เรารับฟังกันได้นะ) ขอแค่คุณเปิดใจ ที่จะถามไถ่ หรือระบายความในใจ นั้นออกมา เพราะถ้าหากว่า จะให้วิภาควิจารณ์ นั่นคงไม่ใช่ Life From Earth หรือเรื่องราวในมุมมอง อย่างแน่นอน  ผมเองก็ทดไว้ในใจ แล้วเอาไประบายในอีกรูปแบบหนึ่ง นั่นเอง (ขำแบบแห้งๆ)  ดูเหมือนว่า ต้นเหตุของการสร้างสรรค์บทความนี้ขึ้นมา ผมมีความตั้งใจ และต้องการ ที่จะย้ำเตือนพวกเรา เพื่อนมนุษย์โลกด้วยกัน […]

ความรู้ความเข้าใจ ใครบอกว่ารู้เยอะไม่ดี สมบัติอันล้ำค่าของชีวิตคนเรา ที่สามารถส่งต่อให้แก่กันและกันได้ แถมมันก็ยังสามารถเพิ่มพูนและเติมเต็มใครต่อใครได้อีกหลายๆอย่าง ทั้งการรู้เท่าทันเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันในการดำเนินชีวิต ความรู้ไม่เคยมีหน้าตา และตัวตนที่ชัดเจน เพราะมันอยู่ร่วมกับเรา ในทุกอณูรูขุมขน ประเด็นก็คือว่า บางทีมันก็มีแนวคิดที่ว่า เวลาที่เรารู้อะไรเยอะไปมันก็ไม่ดี เข้าใจได้นะที่ในหลายครั้งสถานการณ์มันก็ทำให้เราคิดแบบนั้น แต่ถ้าหากว่าเรามองกลับกัน นั่นมันอาจหมายถึงการปิดกั้นความรู้สีกเฉยๆภายในหัวใจของคุณใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไร สิ่งที่เราจะพูดถึงไม่ได้แสดงความคิดเห็นในเชิงขัดแย้งกับแนวคิดที่ว่าแต่อย่างใด เพียงแต่อยากจะพูดถึงจิตใจคนเรามากกว่า “ใครบอกว่ารู้เยอะไม่ดี” แต่สิ่งที่ทำให้มันดูไม่ดี  น่าจะเป็นทิฐิคนเรามากกว่าหรือเปล่า? “ทิฐิ”สิน่าจะเป็นปัญหามากกว่า ที่เมื่อคนเรารู้เยอะขึ้นไป แล้วไม่พยายามเข้าใจผู้อื่น หรือปิดกั้นความรู้อื่นที่เข้ามา เพราะดันคิดว่าเรารู้แล้วเข้าใจแล้ว มันดูไม่ใช่เรื่องที่น่ารักเท่าไหร่เลยจริงๆเพื่อนมนุษย์ เพราะประเด็นเรื่องของความรู้นั้นมันไม่น่าจะเป็นปัญหาเลยจริงๆ มีแต่จิตใจและแนวคิด ที่จะยอมเปิดใจรับฟังสิ่งรอบกาย เลยอยากให้บทความนี้ เป็นเครื่องหมายในการตักเตือนใจ ให้แก่เพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย เพื่อให้ความรู้ที่ตนนั้นได้เข้าใจมันสามารถเดินทางเพื่อส่งต่อได้ อย่างไหลลื่นและมีประสิทธิภาพ ด้วยความปรารถนาดี จาก เพื่อนมนุษย์ท่านหนึ่ง ถึง เพื่อนมนุษย์ท่านอื่น From  MidnightMessageBox

สงคราม แน่นอนว่า เมื่อเราได้ยินคำนี้  มันมักจะเป็นอะไรที่ไม่ค่อยดีเลยว่าไหม? นั่นมันเป็นเพียงพฤติกรรมความรุนแรง  ที่อาจเกิดจากสันดานดิบ ที่โหยหา และกระหายในประโยชน์ หรืออำนาจการคลองตนที่หนึ่งเพื่อประกาศศักดาให้เป็นที่ประจักษ์เท่านั้น เพราะความอดอยากปากแห้งของคนหมู่มาก อาจเป็นเพียงแค่ฉากหน้า ที่ทำให้ใครบางคนสามารถนำมาใช้เป็นคำกล่าวอ้าง เพื่อความรุ่งโรจน์ในอะไรบางอย่างก็เป็นได้ โอเคสิ่งที่เรากำลังจะมาพูดถึงกัน นั้นไม่ได้หมายถึงการรบราฆ่าฟัน หรือสาดกระสุนใส่กันแต่อย่างใด แต่เรากำลังพูดถึงน้ำลายที่พ่นออกมาจากจิตใจอันคับแคบ และมุมมองที่ปิดกั้นจากโลกภายนอกที่กำลังหมุนไป “สงครามที่ไม่มีวันจบนั้น คือสงครามของคนที่มีความสุขอยู่กับอดีต กับคนที่หวังว่าจะมีความสุขในอนาคต” ไม่ว่าจะอายุอานามเท่าไหร่ เป็นคน Gen ไหน นั้นไม่สำคัญ ขอแค่เริ่มที่ตัวคุณนั้นยอมเปิดใจและรับฟัง เพื่อให้บทสนทนานั้นกลมกล่อม และเต็มเปี่ยมไปด้วยสาระสำคัญที่ต่างคนต่างหยิบยกแล้วนำมาแลกเปลี่ยนกันด้วยความจริงใจอย่าได้ถือโทษโกรธกัน เพราะแม้แต่สถาบันแรกเกิดที่เราอยู่ในนั้น อย่างครอบครัวก็เช่นกัน หรือสถาบันการศึกษาทุกรูปแบบที่เราได้ก้าวเข้ามาเพื่อตักตวงและเกี่ยวประสบการณ์ ครอบครัว สามารถเกิดขึ้นได้ โรงเรียน สามารถเกิดขึ้นได้ มหาลัย สามารถเกิดขึ้นได้ หรือแม้แต่มหาลัยชีวิต ก็ยังเกิดสงครามได้ นั่นแหละฮะเพื่อนมนุษย์ เพราะสงครามรูปแบบนี้มันเกิดขึ้นตลาดเวลา ในทุกหย่อมหญ้า กับเส้นทางที่เราต่างเลือกเดิน และเคยผ่านมา สงครามในชีวิตประจำวัน ในทางปรัชญาเชิงประโยชน์นิยม มันจะมีใจความที่บอกประมาณว่า “ความสุขจะเป็นตัวตัดสินว่า อะไรดี ไม่ดี ควร หรือไม่ควร” หากมองในมุมกลับกันแล้วนั้น สิ่งที่ดี […]

เด็กน้อยในโลกกว้างใหญ่ในขณะที่โลกหมุนรอบตัวเองหนึ่งรอบ เท่าเวลามนุษย์ที่ผ่านพ้นไปไปหนึ่งวัน แล้วการที่เราใช้เวลาในแต่ละวัน มันก็หมายความว่าอายุขัยของเรา นั้นเดินหน้าไปอีกก้าว เมื่ออายุขัยได้เริ่มขยับตัวไป นั่นหมายถึงเราก็ได้แก่ตัวลงไปอีกหนึ่งขึ้นใช่หรือไม่? ว่าแต่ในหนึ่งไป ที่ผ่านไป คุณได้แก่ตัว เติบโต แล้วเรียนรู้อะไรกับมันบ้าง ซึ่งก็น่าจะมีมากมายก่ายกอง ทั้งประสบการณ์ ความทรงจำดีๆ  หรือเรื่องราวร้ายๆที่มีไว้ เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจ “ในกรณีศึกษา” ในความเป็นจริงที่ต่างก้าวเดินและเติบโตไป แต่เชื่อหรือไม่ ถึงแม้ในบางก้าวที่สำคัญ และยิ่งใหญ่สำหรับชีวิตคุณ แต่เชื่อหรือไม่ว่าถ้ามองภาพรวมแล้วมันก็คงเป็นอะไรที่ยังถือว่าเล็กน้อย สำหรับโลกใบนี้ “ไม่สิ” ต้องบอกว่ามันยังมีเรื่องราว และประสบการณ์อีกมากมายที่รอให้คุณออกไป และขวนขวายที่จะค้นหามันมากกว่า เพราะอย่างงี้ไง โลกใบนี้ถึงมีประโยคที่ว่า “การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด” ซึ่งมันก็ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆนั้นแหละแหละไม่ว่าจะในประเด็นไหน บางอย่างเราเรียนรู้ไป แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่า ความรู้ในประเด็นนั้น. มันถึงจุดสิ้นสุดแล้ว บางเรื่องบางประเด็นที่คุณเองยังไม่ได้รับรู้ และลิ้มลองมัน ก็ยังเป็นเรื่องเป็นราวที่ตัวคุณยังไม่รู้จัก ศึกษา หรือค้นหา ไหนจะเรื่องบางเรื่องที่แม้แต่ในปัจจุบันที่แม้แต่มนุษยชาติก็ยังหาคำไม่ได้อีกล่ะ  นั่นมันยิ่งมันยิ่งชี้ให้เห็นเลยหรือเปล่า ว่าเรานั้นยังคงเป็นไอ้ตัวเล็กสำหรับ โลกใบนี้ (นี่ยังไม่นับเรื่องนอกดาวดวงนี้นะ) “แต่นั่นแหละฮะท่านผู้ชมฮะ” ประเด็นในบทความที่อยากจะกล่าว มันก็ไม่มีอะไรมาก นอกเสียจากว่า ถึงแม้อายุขัยที่ขับเคลื่อนไป ทำให้เราเป็นทารก วัยรุ่น วัยทำงาน หรือแม้กระทั่งคนบั้นปลายในวัยเกษียณ […]